Mensen vragen niet zomaar een Luisterkindafstemming aan. Heel vaak hebben zij zelf al een heel traject doorlopen, artsen geïnformeerd, de deuren platgelopen bij verschillende instanties of zelf theorieën bedacht waarom ze te kampen hebben met hun problemen. Wanneer vragen onbeantwoord blijven en je zit met je handen in het haar, dan zou een Luisterkindafstemming voor een passende oplossing kunnen zorgen. Voor jezelf of voor je kind. Hieronder het verhaal van Marloes en haar prachtige dochter Nine.

Marloes: Nine is een heel gevoelig meisje, een nieuwetijdskindje, zoals velen zeggen. De problemen begonnen toen Nine 1 jaar oud was. Het was in de maand december, dus dachten mijn man en ik dat het kwam door de drukte van sinterklaas, kerst, oud en nieuw, verjaardagen en haar 1e verjaardag. Maar niets was minder waar, ook nadat de rust en regelmaat terug kwamen bleven de slaapproblemen aanhouden. Nine was in haar eigen vertrouwde kamer helemaal overstuur en angstig. Soms stond ze uren lang te krijsen in haar ledikantje. We zagen angst in haar ogen en we konden haar maar niet troosten of kalmeren. Waar die angst en onrust vandaan kwam konden we haar niet vragen; als 1 jarige kon ze zich nog maar heel moeilijk verbaal uiten. We brachten haar ‘s avonds naar bed toe en Nine werd dan na 1 uurtje slapen echt krijsend en overstuur wakker en ze sliep dan ook niet meer verder op haar kamertje. Het vreemde was dat ze er overdag prima sliep. Nine kwam maar weinig aan haar slapende uurtjes, terwijl baby’s daar toch zo’n behoefte aan hebben.

Om je dochter zo paniekerig en angstig te zien, doet veel met je. We vroegen ons af wat er toch allemaal afspeelde in dat lieve koppie van onze Nine. Wat maakt haar zo angstig en overstuur? Waarvan raakt ze toch zo paniekerig? 

We hebben van alles geprobeerd om de angst, die ze bij zich droeg, weg te nemen. We hebben veel gelezen over nieuwetijdskindjes, we hebben rust-regelmaat-reinheid toegepast, adviezen en tips van anderen opgevolgd, het hele huis laten reinigen, noem maar op. We hebben zelfs een peuterbedje aangeschaft, zodat ze zich niet opgesloten voelde in haar ledikant, Nine een andere kamer gegeven en deze helemaal samen met haar ingericht, haar overal bij betrokken. Maar niets hielp, niks geen resultaat en ondertussen waren we al 1,5 jaar verder. Het niet-slapen van Nine, haar angst en het krijsen had een enorme impact op ons gezin. We voelden constant enorme spanning, raakten steeds meer vermoeid en we stonden zo machteloos. We waren hele avonden boven op de kamer van Nine, raakten geïsoleerd in ons eigen huis, hadden geen tijd meer voor ons zelf, durfden geen oppas te vragen… We hielden ons voor dat het wel een fase zou zijn en dat er vast gauw verbetering zou komen. Maar het kwam niet.

We hielden vol en probeerden ons voor te stellen hoe het voor ons zou voelen, als wij angst zouden voelen, zoals Nine en dan helemaal alleen moesten blijven. We hebben alles voor onze kleine meid over en besloten haar te geven, wat wij dachten dat ze nodig had. We boden haar geborgenheid, veiligheid en namen haar in ons bed. Doordat ze bij ons sliep voelde ze onze aanwezigheid, waardoor ze ‘s nachts rustiger was en soms ook echt heerlijk kon slapen. Wel bleef ze angstig en zocht ze nog regelmatig contact en de bevestiging dat wij er waren. We hoorden in onze omgeving dat wel meer ouders de kinderen tussen hun in hadden liggen en dat ze daarna weer gewoon prettig in het eigen bed konden slapen. Het was vast maar een fase. Maar bij ons verliep dat anders. De fase stopte niet…

We wensten onze dochter dat ze niet meer angstig was, dat ze eindelijk eens rustig op haar eigen kamertje kon slapen. Dat ze een goede nachtrust mocht ervaren, want dat had ze toch zo nodig. We wilden zo graag dat ze zich veilig en geborgen voelde in haar eigen bedje en dat ze vertrouwen kreeg in haar eigen kamer. Ook hoopten we dat ze, toen ze iets ouder werd, duidelijk kon maken wat er aan de hand was. Dat ze kon uitleggen waarom ze zo angstig was en waarom ze niet kon slapen. Maar Nine vermeed alle vragen en begon klakkeloos over een ander onderwerp, wanneer we erover begonnen. Het leek wel of ze ons er niet mee lastig wilde vallen.

Via onze kapster, die van onze problemen af wist, hoorden we van Charissa en haar werk als Luisterkindwerker. We benaderden haar per mail en ik legde haar voor, waar we mee zaten. Charissa berichtte ons dat ze ons graag wou helpen en stuurde in de bijlage van haar mail een begeleidende brief. Daaruit konden we opmaken dat we aan het juiste adres waren, dat de Luisterkindmethode bij ons past en we besloten dat we Charissa wilden inschakelen. We stuurden haar opnieuw een mail, met daarin alle informatie betreft Nine en onze vragen. We hoopten dat Nine haar verhaal, op afstand, kwijt kon aan Charissa en dat ze aan kon geven wat er aan hand was met haar. Ook vroegen we om handvatten, zodat we Nine beter konden begrijpen en om haar te kunnen begeleiden in haar proces. Het contact met Charissa ervaarden we als zeer prettig, het voelde als een warm welkom. Charissa is zo rustig, liefdevol, behulpzaam en zorgzaam voor Nine. We lazen de afstemming en we voelden de liefde erin, zo zorgzaam en zo geduldig als ze met Nine omging. We lazen ook, tussen de regels door, dat Nine zich bij Charissa zo op haar gemak voelde, zo veilig en vertrouwd. Heel erg bijzonder! Charissa maakt haar afstemmingen met zoveel liefde en passie, echt heel erg fijn. Niets was haar te veel en dat is als ouder zo fijn. Je voelt je zo gehoord.

De afstemming was zo fijn voor ons; veel herkenbaarheid en ook zoveel tips en adviezen. Eindelijk wisten we wat er in dat koppie van onze Nine omging. Het was fijn en tevens heel emotioneel. Want er ging héél wat rond in dat koppie van onze dappere Nine! We konden haar eindelijk begrijpen en door de handvatten die we kregen, van Nine zelf in de afstemming, konden we haar nu ook begeleiden. Nine uit het nu ook naar ons toe, zegt nu ook wat haar bezig houdt en na de afstemming is Nine veel vrolijker en rustiger geworden. Gelijk al na de afstemming werd Nine moe, sliep ze enorm veel en geeft ze nu wél toe aan haar vermoeidheid. Nine slaapt nu op haar eigen kamertje, in haar eigen bed en ze krijgt steeds meer vertrouwen in deze kamer alleen. Ze slaapt nog wel licht, maar ze heeft zulke enorme stappen gemaakt, sinds de afstemming. De tips waar Nine zelf om vroeg in de afstemming past ze zelf toe en ook wij proberen deze eigen te maken, ze werken voor Nine heel goed, omdat ze ze zelf bedacht heeft in de afstemming. Ze heeft zelf aangegeven wat ze nodig heeft.

We zijn Charissa zo dankbaar, dat is met woorden moeilijk te beschrijven. We kijken hier heel erg goed op terug en zijn er zo blij mee. Wat een resultaat, in een paar weken tijd. Dit hadden we niet durven dromen. Wat zijn we blij voor Nine, dat ze eindelijk haar rust kan vinden en zich nu ook durft te uiten.