Iedereen kan Luisterkindwerker worden, je hebt geen “gave” nodig. Iedereen in de wereld heeft van binnen dat intuïtieve gevoel en met de Luisterkindmethode van Diana van Beaumont bewerk je het op een speciale manier en kun je de meest mooie Luisterkindafstemmingen maken. Dat je daar ook nog eens kinderen en volwassenen mee kunt helpen die allerlei narigheden ervaren en met hun handen in het haar zitten is toch wel de meest persoonlijke zorg die je kunt bieden. Heel duidelijk dus; ik heb geen gave, ik vind het maken van Luisterkindafstemmingen met volle overgave gewoon heel gaaf!
Maar waar ik nu het werk als Luisterkindwerker aanprijs en het de normaalste zaak van de wereld vind, helemaal omdat het werkt, heb ik daar eerder toch wel gemengde gevoelens over gehad. Ik denk omdat het niet tastbaar is wat je doet. Ik 
wil namelijk vooral niet raar gevonden worden of zweverig en de vraag wat een ander wel of niet van me zou denken rees nog wel eens bij me op. Ter bescherming van mezelf duwde ik mezelf in “het hokje van de normalen” die iets bijzonders kunnen en bestempelde ik mijn klasgenoten, in de opleiding tot Luisterkindwerker, als “gekkies”. Het waren vooral mijn klasgenoten dus die vreemd waren en niet ik.
Tegenwoordig maakt het me niet meer uit, wat een ander van me denkt en wat er gedacht wordt van het geweldige werk dat ik doe, hoewel ik natuurlijk nog wel eens een moment van zwakte daarin heb… Het maakt niet meer uit, omdat ik steeds weer zie, na al meer dan 100 afstemmingen, dat het werkt. De resultaten staan voor zich.
Het spijt me, dat ik, iemand die zó tegen hokjes en bestempeling is, jullie bestempeld heb tot gekkies, waar het eigenlijk de jaloezie was op jullie diepgang en specialisatie.
I’m sorry guys, jullie zijn te gek! En ik ook…