Ik mocht op je afstemmen, je moeder gaf toestemming en ik plande in mijn agenda wanneer ik met je zou gaan praten. Je hoefde je huis er niet voor uit en je veilige omgeving er niet voor te verlaten. Het contact dat ik met je ging maken ging op afstand en de afspraken met je moeder per mail. Maar je gaf niet thuis…
Ik zag je wel, toen ik me op je afstemde. Je hield je op in een prachtige tuin achter een groot gebouw. Het leek wel een kasteel. De tuin was heel netjes aangelegd en de paden liepen in strakke lijnen. De struiken en bloemen leken wel nep, zo mooi waren ze in bosjes gegroeid en zo perfect stonden ze er in de juiste maten. Maar je kon niet met me praten…
Ik liep naar je toe en nam gepaste afstand. Ik voelde aan dat als ik te dichtbij zou komen je me zeker niets meer zou zeggen. Je wendde je gezicht af, wou me niet aankijken en stond er ongemakkelijk bij. Wil je niet met me praten? vroeg ik je.
Juist wel, antwoordde je. Juist wel. Maar ik kan het niet. Ik moest je eerst zien. Nu weet ik wie ik voor me heb. Ik kan nu niet met je praten. Je moet een andere keer terug komen, als je wilt. Heel voorzichtig keek je van de grond iets omhoog naar mij en wendde je je weer af. Ik zal terugkomen, zei ik en in mijn hoofd plande ik je in voor dinsdagochtend.
Ik schreef je moeder per mail dat de afstemming nog even op zich liet wachten, dat het contact gemaakt was, maar dat er nog niet gesproken kon worden. Je moeder gaf aan in haar reactie dat ik dan echt contact met haar zoon had gehad. Je was namelijk PDD-NOS gediagnosticeerd en in geen mogelijkheid zou je zomaar met iemand communiceren. Aaaaaah. Daarom dus.
Maandagmorgen viel een afspraak uit en de ingeplande afstemming op jou, op dinsdag, wou ik naar deze morgen schuiven, toen ik opeen keihard in mij oor “NEE” hoorde. Dat was duidelijk. Dat was jij. Je was voorbereid op dinsdagmorgen, terwijl dit niet uitgesproken was. Je had het gevoeld in de energie dat ik dinsdag zou komen, een dag eerder zou niet kloppen.
Dinsdagmorgen liep ik weer in dezelfde tuin, afgestemd op jou. Je wachtte me op. Ik was al bang dat je gisteren zou komen, zei je. Dat had ik niet aangekund. Fijn dat je er nu bent. Ik wil naar het bos. Ga je mee?